Biuletyn Informacji Publicznej
Urzędu Marszałkowskiego Województwa Świętokrzyskiego
(bip.sejmik.kielce.pl)

PROGRAM PROFILAKTYKI

Kategoria: PROGRAM PROFILAKTYKI: ADAPTACYJNO-INTEGRACYJNY
"JA W NOWEJ GRUPIE"
AUTORSKI PROGRAM PROFILAKTYKI:

ADAPTACYJNO-INTEGRACYJNY

JA W NOWEJ GRUPIE

DLA UCZNIÓW PUBLICZNEGO GIMNAZJUM

PRZY ŚWIĘTOKRZYSKIM CENTRUM REHABILITACJI

W CZRNIECKIEJ GÓRZE







Program zatwierdzony do realizacji
przez Radę Pedagogiczną w roku szkolnym 2005/2006.

Autorzy: mgr Beata Brandeburg
mgr Lidia Piątkowska.















SPIS TREŚCI



1. Wstęp........................................................................................................3
2. Opis programu..........................................................................................3
3. Cele główne i szczegółowe......................................................................4
4. Metody i formy pracy...............................................................................5
5. Ewaluacja programu.................................................................................5
6. Propozycje scenariuszy zajęć...................................................................7
7. Podstawy teoretyczne programu.............................................................19


































I WSTĘP
„Po cóż żyjemy, jeśli nie po to, by życie czynić łatwiejszym dla siebie nawzajem?”

George Eliot

Zespół Szkół Specjalnych jest placówką oświatowo-wychowawczą,
która funkcjonuje przy Świętokrzyskim Centrum Rehabilitacji
w Czarnieckiej Górze.
Szkoła obejmuje zajęciami dydaktyczno-wychowawczymi dzieci:
- niepełnosprawne ruchowo w normie intelektualnej,
- niepełnosprawne ruchowo z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym,
- ze sprzężonymi niepełnosprawnościami.
Głównym celem wychowawczym szkoły jest wspomaganie procesu rehabilitacji dziecka.


II OPIS PROGRAMU


Program powstał w oparciu o własne doświadczenia w pracy
z dziećmi, które, przyjeżdżając do ośrodka, znalazły się w nowym, nieznanym środowisku.
Diagnoza problemów wychowanków wykazała, że dla większości pobyt
w Świętokrzyskim Centrum Rehabilitacji budzi wiele obaw i niepokoju. Rozłąka
z rodzicami, nowi opiekunowie, nieznana grupa rówieśnicza i lęk
przed zabiegami medycznymi często powodują u dzieci zamknięcie się
w sobie i izolację od grupy. Wpływa to niekorzystnie na przebieg procesu rehabilitacji.
Program ten ma pomóc uczniom rozładować napięcie i stres wynikają
wynikające z trudnej dla nich sytuacji, a także zmotywować do aktywnego
uczestnictwa w życiu społeczności szkolnej.
Adresatami programu są uczniowie gimnazjum, szczególnie ci,
dla których będzie to pierwszy pobyt w naszej placówce.
Program będzie realizowany przez nauczycieli zespołów klasowo- lekcyjnych oraz wychowawców Zespołu Pozalekcyjnych Zajęć Wychowawczych.
Działania wychowawcze skierowane indywidualnie na nowo przyjętego ucznia:
1. Zapoznanie z lokalizacją szkoły i świetlic.
2. Przedstawienie planu zajęć lekcyjnych i wychowawczych.
3. Przeprowadzenie wywiadu z uczniem.




4. Wyznaczenie spośród zespołu klasowego ucznia, którego zadaniem będzie „opieka” i pomoc nowo przybyłemu koledze w pierwszych dniach pobytu w ośrodku.
5. Uczestnictwo ucznia w zajęciach lekcyjnych w charakterze obserwatora (w pierwszym dniu pobytu).
Nauczyciele będą przeprowadzać zajęcia adaptacyjno-integracyjne
z grupą wychowanków podczas dodatkowych spotkań, które planuje się dwa
razy w tygodniu o godz. 18:45 (po kolacji). Osiągnięcie założonych w programie
celów ułatwi cykliczna forma prowadzenia zajęć – osiem w miesiącu.

TEMATYKA ZAJĘĆ:
1.Poznanie się uczestników zajęć.
2.Współdziałanie w grupie.
3.Budowanie otwartości.
4.Aktywne słuchanie.
5.Właściwe komunikowanie się.
6.Pokonywanie stresu.
7.Zachowanie asertywne.
8.Samoocena.



III CELE GŁÓWNE:

• Adaptacja wychowanków w nowym środowisku.
• Integracja uczniów o różnych stopniach niepełnosprawności psychofizycznej.


CELE SZCZEGÓŁOWE:

- przełamanie poczucia niepewności w nowym środowisku,
- nawiązywanie pozytywnych kontaktów w grupie,
- kształtowanie umiejętności komunikacyjnych,
- kształtowanie umiejętności radzenia sobie ze stresem,
- uświadomienie sobie własnych potrzeb i emocji,
- zwiększenie poczucia własnej wartości,
- kształtowanie postawy wzajemnej tolerancji.









IV METODY I FORMY PRACY

- krąg uczuć
- dyskusja
- praca w grupach
- praca w parach
- twórczy ruch
- kreatywne myślenie i działanie
- praca pod kierunkiem
- „burza mózgów”
- rozmowa wyjaśniająca
- analiza przypadku
- wywiad
- pogadanka


V EWALUACJA PROGRAMU

1.Obserwacja indywidualnych zachowań ucznia na różnych płaszczyznach działania.
2.Ankiety skierowane do uczniów.
3.Rozmowa z rodzicami.






















REALIZACJA PROGRAMU INTEGRACYJNEGO.

Nauczyciele ZSS przy ŚCR prowadzą badania dotyczące realizacji programu integracyjnego. Dlatego zwracają się do Was z prośbą o wypełnienie poniższej ankiety.
Wasze szczere odpowiedzi przyczynią się do rzetelnej oceny tego programu.
Ankieta jest anonimowa.

1. Czy po przyjeździe do ośrodka nauczyciele / wychowawcy okazywali Ci swoją życzliwość
i zainteresowanie?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

2. Czy nauczyciele / wychowawcy zapoznali Cię z organizacją pracy szkoły i świetlicy?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

3. Czy nauczyciele / wychowawcy pomogli Ci w pokonaniu lęku i niepewności podczas pierwszych dni pobytu w ośrodku?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

4. Czy zostałeś życzliwie przyjęty w grupie rówieśniczej?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

5. Czy pomysł przydzielenia „opiekuna” spośród kolegów uważasz za trafny?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

6. Czy w sytuacji problemowej zwróciłbyś się o pomoc do nauczyciela / wychowawcy?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

7. Czy nauczyciele / wychowawcy uwrażliwiali Cię na potrzeby mniej sprawnych kolegów?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

8. Czy podobała Ci się forma zajęć wychowawczych prowadzonych po kolacji?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

9. Czy zamierzasz kontynuować znajomości lub przyjaźnie zawarte podczas pobytu w naszym ośrodku?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

10. Czy w czasie pobytu w ośrodku czułeś się doceniany przez nauczyli / wychowawców?

NIE RACZEJ NIE RACZEJ TAK TAK

Serdecznie dziękujemy za wypełnienie ankiety

VI PROPOZYCJE SCENARIUSZY ZAJĘĆ

Scenariusz I

Temat: Poznajemy się – gry i zabawy integracyjne.
Cel: Integracja zespołu.

1. Wyznaczamy na środku sali umowną linię dzielącą ją na pół. Uczniowie zajmują miejsca po obu jej stronach, w zależności od swojego stanowiska
do określonego stwierdzenia, prezentowanego przez osobę prowadzącą. Jedna połowa sali przeznaczona jest dla odpowiedzi TAK, druga – NIE . Przykłady stwierdzeń: - jestem odważny; - lubię jeść czekoladę; - umiem jeździć na łyżwach; - często się przeziębiam; - mam psa; - zwykle odrabiam prace domowe; - marzę o podróży na Księżyc…
Stwierdzenia mogą wygłaszać sami uczniowie. Po każdej zmianie miejsc należy rozejrzeć się dookoła i zobaczyć, kto znalazł się po tej samej stronie,
co ja.
2. Każdy dostaje arkusz z postaciami ludzi. Uczniowie dobierają się w pary
i podają sobie 6 dowolnych liczb – od 1 do tyłu, ilu jest uczniów w klasie. Każdą liczbę trzeba wpisać w jedną postać człowieka na rysunku. Następnie trzeba podejść do 6 osób z danymi numerami na liście w dzienniku, dowiedzieć się od nich i zapisać, co im się najbardziej podoba w osobie pytającej
(min. 3 cechy lub rzeczy).
3. Po zakończeniu ćwiczenia każdy mówi o swoich odczuciach po uzyskaniu określonych informacji o sobie. Czy się z nimi zgadza.
4. Uczniowie dobierają się w pary. Jedna osoba z pary zamyka oczy, druga staje się przewodnikiem po sali. Trzymając za rękę i chroniąc
przed niebezpieczeństwami oprowadza „niewidomego” kolegę, dbając,
aby zapoznać go z jak największym obszarem. Po 3 min. zmiana w parach.
5. Rozmowa o odczuciach jakie budzi chodzenie bez możliwości widzenia otoczenia, a jakie sytuacja odpowiedzialności za drugą osobę uzależnioną
od nas.
6. Uczniowie otrzymują arkusz z kwiatkiem i wypełniają go. Następnie starają się znaleźć inne osoby (3-5), które mają podobne poszczególne upodobania – nie wszystkie jednocześnie! Ich imiona należy wpisać w odpowiednie płatki lub liść,
a) każdy robi zestawienie, które imiona powtarzają się u niego najczęściej, czy są to osoby dobrze mu znane, czy raczej nie.
7. Młodzież dobiera się w grupy zgodnie z analogicznymi celami życiowymi. Każda grupa podaje krótkie uzasadnienie, dlaczego ten właśnie cel jest dla nich ważny.
b) osoby wchodzące w skład poszczególnych grup tworzą listę cech, które są im wspólne (wygląd zewnętrzny, upodobania…). Na forum następuje porównanie list i określenie na czym polegają istotne różnice między grupami. Dyskusja, co można zrobić, aby te różnice zniwelować, i czy to jest potrzebne.








Scenariusz II

Temat: W grupie, czy samemu?
Cel: Rozwijanie umiejętności współdziałania w grupie.

Przebieg:

1. Zabawa piłeczką pingpongową:
- uczniowie dzielą się na dwie drużyny, na blacie trzech złączonych ławek wyznaczamy dwie bramki,
- grupy stają po dwóch stronach pola i przy pomocy dmuchania mają wbić gola drużynie przeciwnej,
- wygrywa ta grupa, która w określonym czasie, np. 5 min. uzyska więcej bramek.
2. Po skończonej zabawie – rozmowa:
- dlaczego wygrała właśnie ta drużyna,
- co pomagało, a co utrudniało zwycięstwo.
3. Każdy dostaje kartkę papieru i coś do rysowania. Tylko raz odczytujemy następujące opowiadanie:
Oto jest ogromna budowla. Cała z nibiesko – żółtych kwadratowych płytek. Ma 10 pięter. Na każdym piętrze jest po 7 okien. Na szczycie błyszczy czerwona kopuła zakończona szpicem .Budowlę otacza parkan zrobiony z pojedynczych desek. Dookoła kreci się mnóstwo ludzi.
Zadaniem uczniów jest zapamiętanie i narysowanie jak największej ilości szczegółów. Każdy pracuje samodzielnie.

Gdy wszyscy skończą, czytamy inne opowiadanie:
Była piękna pogoda. Poszedłem na spacer. PO kilku chwilach spaceru leśną droga, doszedłem do pięknego domu otoczonego drzewami i malowanym parkanem. Dom był jednopiętrowy, cały opleciony dzikim winem .Dwa okna były zasłonięte kolorowymi zasłonkami .Wchodziło się do niego przez ganek, na stopniach którego wygrzewał się w promieniach słońca czarny kot. Dach domu pokryty był zielonymi dachówkami. W ogródku rosły tulipany, róże
i niezapominajki. Była tam też mała sadzawka otoczona brunatnymi kamykami.
Zadaniem uczniów jest wspólne narysowanie tego, co zapamiętali, na jednym bardzo dużym arkuszu papieru.
4. Dyskusja, kiedy pracowało im się lepiej: w grupie , czy samemu i dlaczego?









Scenariusz III

Temat: Jaki jestem, jaki chciałbym być?

Cel: - wzmocnienie poczucia własnej wartości,
- eksponowanie zalet,
- zdawanie sobie sprawy z wad.

Przebieg:

Wstępem do rozważań tematu niech będzie aforyzm grecki – myśl Talesa.

po sie sa trud bie „Najtrudniej poznać
samego siebie”
go Naj znać niej me

N: Czy to prawda? Dlaczego?
U: Sami siebie nie widzimy, nie widzimy swojej miny, sposobu poruszania się…, odczuwamy tylko wewnętrzny nastrój (złość, radość, smutek, zainteresowanie, znudzenie, dumę, lekceważenie…). Inni ludzie nas widzą, obserwują i wyciągają z naszych zachowań wnioski, postrzegają nas w ten,
a nie inny sposób… Czy słuszny? Czy jest to obraz prawdziwy?
N: Swoje różne reakcje, uczucia łatwo usprawiedliwiamy, niechętnie zaś przyjmujemy krytykę i niechętnie krytykujemy siebie (tzn. oceniamy swoje postępowanie). Krytyka innych przychodzi nam z łatwością.
Choć wszyscy jesteśmy ludźmi, to każdy z nas jest inny. Mamy inne cechy genetyczne, różnie nas wychowano, mamy różne warunki życia…

Uczniowie stają w kręgu i podają sobie piłeczkę pingpongową zgodnie z ruchem wskazówek zegara, mówiąc: „Jestem podobny do Ciebie, bo...”, a następnie: „Różnię się od Ciebie, bo...”.
Łatwiej było podawać podobieństwa, czy różnice?

Uczniowie przypinają sobie na plecach kartki i kolejno podchodząc do siebie wypisują pozytywne cechy koleżanek + i negatywne cechy –.
Jeśli pewne cechy są już wpisane, to nie powtarzamy ich na kartkach. Jeśli ktoś nie zaobserwował u koleżanki (kolegi) żadnej cechy pozytywnej lub negatywnej nic nie wpisuje. Po wykonaniu ćwiczenia uczniowie odczytują swoje kartki.

Dyskusja: Czy zgadzacie się z obrazem siebie, jaki dostaliście od innych?
Co chcielibyście zmienić w sobie? Nad czym popracować? Co wam przeszkadza w sobie?
Postanawiam: ”Od dziś jestem…”
N: Każdy człowiek powinien być z siebie zadowolony i szanowany przez innych. Aby to osiągnąć należy nad sobą pracować.

Scenariusz IV

Temat: Jak radzić sobie ze stresem?
Cele:
- rozróżnianie negatywnej i pozytywnej formy stresu,
- rozpoznawanie stanów towarzyszących lękowi,
- ćwiczenie zmiany negatywnych przekazów na pozytywne.
Przebieg:
1.Nauczyciel na tablicy pisze słowo „stres". Uczniowie dopisują słowa kojarzone
z tym pojęciem. Następnie nauczyciel pisze słowa: „bodziec" i „lęk". Wyjaśnia uczniom, czym różnią się obie formy stresu. Bodziec jest pozytywną formą stresu, która pobudza do aktywności i zmian. Lęk jest negatywną formą stresu,
powodującą utratę kontroli nad swoimi zachowaniami, zmieszanie lub odczucie zagubienia. Doświadczenie lęku ma często charakter subiektywny, tzn. zależy
od indywidualnej interpretacji zdarzenia.
W związku z tym wiele zdarzeń może być bodźcem dla jednych, a powodować lęki u innych. Jeżeli człowiek nie jest przeciążony problemami emocjonalnymi, będzie sobie radził. W przeciwnym wypadku organizm uruchamia procesy obronne. Najczęściej są to reakcje walki lub ucieczki.
2.Uczniowie wymieniają sytuacje, w których doświadczali na sobie i odczuwali lęk i niepokój (lista na tablicy).
Nauczyciel przedstawia przykłady czynności i stanów organizmu, które mogą towarzyszyć lękowi:
- brak apetytu
- drażliwość
- migrena
- trudności w zasypianiu
- zmęczenie
- biegunka
- pocenie się dłoni
- jąkanie się
- nerwowe zachowania
- wybuchy śmiechu
- brak koncentracji
- obsesje myślowe
- nadużywanie alkoholu
- palenie tytoniu
- roztargnienie
3.Nauczyciel wyjaśnia uczniom, że lęki i niepokoje, które przeżywamy, są często wynikiem negatywnego przekazu adresowanego do samych siebie. Możliwa jest zmiana negatywnych przekazów, które przesyłamy sami sobie, w przekazy pozytywne w celu łagodzenia niepokojów.
4.Uczniowie zmieniają przekazy negatywne na pozytywne, wykorzystując własne doświadczenia.

Scenariusz V
Temat: Uczymy się słuchać innych.
Cel: kształtowanie umiejętności aktywnego słuchania.
Przebieg:
1.Klasa dzieli się na pary. W każdej parze jedna osoba zawiązuje sobie oczy. Arkusze papieru dzielimy na pół. Na jednej połowie osoba bez chustki coś rysuje, np. drzewo, dom. Na drugiej połowie druga osoba z zawiązanymi oczami stara się narysować dokładnie to samo, co partner obok. Robi to zgodnie z instrukcją, którą wypowiada osoba rysująca na pierwszej połowie.
2. Rozmowa o tym, jak się pracowało, jak wykorzystali informacje o precyzowaniu komunikatów i uważnym słuchaniu.
3. Klasa dzieli się na zespoły 3 osobowe. Jedna osoba z grupy udziela wywiadu, pozostałe to dziennikarze, których zadaniem jest dowiedzieć się jak najwięcej na wybrany temat. Dobieramy zespoły osób, które najmniej wiedzą o sobie. Wywiad trwa 5-7 minut. Następnie „dziennikarze" opisują to, czego się dowiedzieli i głośno odczytują swoje prace. Osoba udzielająca wywiadu wybiera tę, która według niej jest najbliższa rzeczywistości.
4. Rozmowa o tym, jak zadawać pytania, aby dowiedzieć się jak najwięcej, wykorzystać to, co słyszymy podczas rozmowy innych:

- każdy uczeń przygotowuje krótką ustną relację na temat wydarzenia, którego był świadkiem lub w którym uczestniczył,
- prezentuje ją klasie zgodnie z dziennikarska regułą 6 pytań: kto, co, gdzie, kiedy, dlaczego, jak? - pozostali uczestnicy po skończonej prezentacji mogą zadawać dodatkowe pytania .
5.Rozmowa o tym, czym charakteryzuje się precyzyjny przekaz informacyjny. Sporządzenie listy takich cech.










Scenariusz VI

Temat: Pantomimiczna plotka.

Cel: kształtowanie umiejętności komunikacyjnych

Przebieg:

1. Pięć osób opuszcza salę. Pozostali wybierają temat scenki, która za chwilę zostanie odegrana w postaci pantomimy, np. smażenie placków ziemniaczanych, robienie drewnianej półki, przygotowanie pościeli do spania, przewijanie niemowlęcia itp. Następnie:
- prosimy pierwszą osobę o wejście i informujemy ją, jaką sytuację ma zainscenizować, zostawiamy chwilę czasu do namysłu,
- prosimy drugą osobę, która po wejściu obserwuje pantomimę osoby pierwszej,
- osoba pierwsza siada z boku, wchodzi osoba trzecia, a druga odgrywa przed nią to, co sama zobaczyła przed chwilą,
- trzecia osoba siada, a czwarta pokazuje scenkę ostatniej osobie, której zadaniem jest odgadnięcie, co ona robi,
- jeśli jej się to nie udaje, pytamy o to samo czwartą, trzecią, drugą i wreszcie pierwszą, która od początku wiedziała co pokazuje.
Rozmowa o kłopotach, jakie nastręcza taki sposób porozumiewania się oraz czym jest plotka i jakie mogą być jej skutki.

2.- Każdy otrzymuje arkusz ze stwierdzeniami, do każdego z nich dopisuje dowolną ilość (jak najwięcej) ich interpretacji, ukrytych myśli, które można z nich wywnioskować – o co tak naprawdę pyta dana osoba,
- na forum porównanie propozycji i wynotowanie tych najczęściej się powtarzających,
- jak z reguły reagujemy w podobnych sytuacjach i do czego to prowadzi,
- jaka odpowiedź w takim przypadku wydaje się najwłaściwsza z punktu widzenia prawidłowej komunikacji.













Arkusz:

1. Jesteś dobrym uczniem. Z ostatniej klasówki dostałeś jedynkę. Nauczyciel oddając ci pracę mówi: No, no, no....
................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
2. Koleżanka pyta: Jak wyglądam w nowej bluzce?
................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
................................................................................................................................
3. Kolega na Twój widok: Cóż się z Tobą działo?
................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
4. Osoba, wobec której masz pewne zobowiązania, spotyka Cię na ulicy
i mówi: Kogo to ja widzę?
................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................























Scenariusz VII

Temat: Co to znaczy „zachowanie asertywne”?

Cel: - wprowadzenie pojęcia „zachowanie asertywne”
- rozwijanie umiejętności asertywnych.

1. Wskazanie przez uczniów miejsca, gdzie czują się najpewniej, nie boją się głośno wyrażać swoich opinii. Uzasadnienie wypowiedzi.
2. Wskazanie miejsc, gdzie na pewno nie powiedzieliby głośno tego, co myślą. Uzasadnienie.
3. Analiza przypadku:
Przychodnia. Ktoś wszedł bez kolejki do gabinetu zawołany przez lekarza. Może znajomy?
Przyczyna: Pracownicy przychodni chcą narzucić innym swoje prawa, podporządkować sobie innych. Czują się „u siebie”.
Sprzeczność: Pracownicy i chorzy znajdują się w przychodni z określonego powodu, obie grupy powinny czuć się „u siebie”.
4. Pomysł na wykorzystanie swoich praw w kontaktach międzyludzkich (Ale tylko w granicy swoich praw!) to zachowanie asertywne.
Można je umieścić między uległością i agresją:
A
uległość agresja
Na czym polega zachowanie asertywne?
Na jasnym wyrażenie swojego zdania.
Ważne: jak to robić?
Spokojnie, stanowczo, patrząc w oczy osobie, do której mówimy.
Jest to bardzo trudne zachowanie, którego trzeba się nauczyć.
Nie zawsze trzeba je stosować!
Tylko wtedy, gdy: - chcemy zachować poczucie własnej godności
- „pokojowo” rozwiązać konfliktową sytuację
- nie chcemy spełnić czyjejś prośby, ale też zależy nam, aby proszącego nie obrazić
5. Ryzyko zachowań asertywnych:
- tracimy sympatię niektórych osób, bo jesteśmy otwarci i bezpośredni w wyrażaniu uczuć
- zyskujemy opinię „zimnego człowieka”, odchodzą od nas ludzie, którzy nie mogą tego zaakceptować
- nie zawsze prowadzi do zwycięstwa, ponieważ inni mogą przypisać nam złe intencje
6. Odgrywanie wymyślonych scenek:
- raz w taki sposób, jaki jest najczęściej spotykany,
- drugi ze świadomym wykorzystaniem zachowań asertywnych.
Każda scenka jest omówiona po jej zakończeniu.


Scenariusz VIII

Temat: Pozytywne przeżycia.
Cel: Budowanie poczucia własnej wartości.

Przebieg:

1.Każdy uczeń opowiada, co mu się przydarzyło przyjemnego w ciągu ostatnich dni. Jak to wpłynęło na jego aktywność?
2. Uczniowie uzupełniają arkusze z :kołem pozytywnych przeżyć”.
3. Dyskusja o tym, jak pozytywne doświadczenia wpływają na nasze myśli
i zachowania?
4.Tworzenie listy propozycji, w jaki sposób dostarczać sobie możliwie dużej ilości takich przeżyć.
5.Odczytanie tekstu o samopotwierdzających się przepowiedniach.

SAMOSPRAWDZAJĄCA SIĘ PRZEPOWIEDNIA
Czegokolwiek z przekonaniem oczekujemy, staje się naszą „samosprawdzającą się przepowiednią".
W powietrzu wokół nas zawsze znajduje się dużo bakterii. Niemniej są ludzie, którzy regularnie w listopadzie mają grypę, tak jakby bakterie czekały cierpliwie na listopad i hyc - „a nie mówiłem?" -jest grypa.
Jeśli wierzysz, że coś potrafisz, albo jeśli wierzysz, że czegoś nie potrafisz, to w obu przypadkach masz rację. Na Uniwersytecie Harwardz-kim przeprowadzono eksperyment Trzy grupy studentów trenowały trzy grupy szczurów w przechodzeniu przez labirynt Mierzono przy tym, jak szybko szczury uczyły się znajdować najkrótszą drogę do pożywienia. Pierw¬szej grupie studentów dano grupę szczurów, które określono jako „genial¬ne". Miały one mieć wyjątkowe zdolności uczenia się. Druga grupa stu¬dentów otrzymała szczury „przeciętne", a trzecia szczury „niedorozwinię¬te umysłowo". W czasie eksperymentu obserwowano nie tyle szczury, ale przede wszystkim studentów, którzy je trenowali. Zauważono, że studenci uczący „głupie" szczury, komentowali ich wysiłki takimi stwierdzeniami, jak „no, gdzie ty idioto wchodzisz", „rusz się ślamazaro", „ty przygłupie". Natomiast opiekunowie „genialnych" szczurów gładzili je i zachęcali, uży¬wając przydomków w rodzaju „błyskawica", „Einstein" lub komentarzy „jesteś wspaniały".
Wyniki w tych trzech grupach były wyraźnie różne. Najszybciej uczyły się szczury „genialne", potem „normalne", a najgorzej wypadły szczury „głupie". Co w tym dziwnego? To, że szczury w trzech grupach były dokład¬nie jednakowe. To tylko studenci myśleli, że mają one różne zdolności. Jedyną różnicą między trzema grupami były więc oczekiwania trenerów.
Rodzice oczekują różnych rzeczy od swoich dzieci, szefowie
od pracowników, nauczyciele od uczniów, uczniowie od nauczycieli. Oczeku¬jemy różnych rzeczy od różnych ludzi, ale równie ważne są nasze oczeki¬wania w stosunku do samych siebie. Jedną z najbardziej charaktery¬stycznych cech ludzi sukcesu jest oczekiwanie powodzenia. Ludzie ci z góry wyobrażają sobie pomyślny wynik swojej aktywności. Uczą się na swoich błędach,
a porażka motywuje ich do podjęcia nowych działań.




POZYTYWNE PRZEŻYCIA
Przyjmując, że całe koło to 100% Twojej energii, zakreśl część koła pokazującą, ile masz jej obecnie. Spróbuj zaznaczyć w kole różny¬mi kolorami przeżycia pozytywne, które przyczyniły się do powstania tej energii. Pod kołem wypisz kolejno zdarzenia, które je spowodowały.


1........................................................................................................................................................................................
2.......................................................................................................................................
3. .....................................................................................................................................
4. .....................................................................................................................................
5. .....................................................................................................................................
6. .....................................................................................................................................













VII PODSTAWY TEORETYCZNE PROGRAMU

1. Brudnik E., Moszyńska A., Owczerska B., Ja i mój uczeń pracujemy aktywnie. Przewodnik po metodach aktywizujacych, Kielce 2000.
2. Jachimska M., Scenariusze lekcji wychowawczych wg programu autorskiego „Żyć skuteczniej”, Wrocław 1997.
3. Kołodziejczyk A., Czemierowska E., Program zajęć wychowawczo –profilaktycznych dla klas 7 i 8 szkoły podstawowej: „Spójrz inaczej”, Kraków 1993.
4. Simm M., Węgrzyn – Jonek E., Budowanie szkolnego programu profilaktyki, Kraków 2002.
5. Wojcieszek K., Wygrać życie. Szkolny program profilaktyki, Kraków 2002.
Artykuł przeczytano: 4319 raz(y)
Wprowadził(a): Dariusz Kijewski, 22 września 2006, 15:50
Zmienił(a): Dariusz Kijewski, 22 września 2006, 16:04
Zatwierdził(a): Paweł Krajewski, 25 września 2006, 10:03
 
Ścieżka artykułu:
bip.sejmik.kielce.pl/STRONA GŁÓWNA WOJEWÓDZKIE I GMINNE SAMORZĄDOWE JEDNOSTKI ORGANIZACYJNE Biuletyny Informacji Publicznej Wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych Zespół Szkół Specjalnych przy Świętokrzyskim Centrum Rehabilitacji w Czarnieckiej Górze PROGRAM PROFILAKTYKI: ADAPTACYJNO-INTEGRACYJNY PROGRAM PROFILAKTYKI
bip.sejmik.kielce.pl
copyrights @ 2012 - 2024 Urząd Marszałkowski Województwa Świętokrzyskiego

25-516 Kielce, al. IX Wieków Kielc 3,25-016, tel.: 41 342 15 30, e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.